نقطه اشتعال روغن موتور دمايي است كه در آن روغن در سطح خود بخاري كافي براي مشتعل شدن در حضور يك شعله باز را ايجاد مي كند. براي مثال اگر يك روغن روانكار در يك ظرف باز حرارت داده شود بخارات اشتعال پذير توليد مي شود و با افزايش دما مقدار بخارات افزايش مي يابد. هنگامي كه غلظت بخارات در سطح به مقدار كافي مي رسد در حضور يك شعله باز، بخارات مشتعل شده و شعله كوچكي بوجود مي آيد. هنگامي كه اين تست تحت شرايط معيني انجام گيرد دماي روغن كه در آن شعله ور شدن اتفاق مي افتد به عنوان نقطه اشتعال پذيري گزارش مي شود. آزاد سازي بخارات در اين دما براي ادامه سوختن به حد كافي سريع نيست، بنابراين شعله سريعا از بين مي رود. چنانچه اگر حرارت دادن ادامه پيدا كند روغن به دمايي مي رسد كه در آن بخارات به سرعت آزاد شده و سوختن اتفاق مي افتد. اين دما نقطه آتشگيري ناميده مي شود. براي هر محصول معين، نقطه اشتعال پذيري و آتشگيري وابسته به دستگاه تست و سرعت حرارت دادن تغيير مي كند.
نقطه اشتعال داراي مفهوم و اهميت كمتري در عملكرد روغن مي باشد اما تست بسيار مفيد براي آلاينده هايي از قبيل پترول با نقطه اشتعال پذيري پايين مي باشد. دو روش عمده براي اندازه گيري نقطه اشتعال وجود دارد، روش باز و روش بسته. نقطه اشتعال به روش باز بيشتر از روش بسته مي باشد. افزودني ها نقطه اشتعال را بهبود نداده و عموما تاثير به سزايي در ميزان آن ندارند.